Als goede dingen langzaam komen... 

Als goede dingen langzaam komen          …dan doet tijd er toe.

Ik ben nogal enthousiast en gedreven. Mooie kwaliteiten die mij helpen in mijn ontwikkeling en het bereiken van mijn doelen. Maar ook een enorme valkuil als ik tè graag iets wil. Ik kreeg mijn thesisverslag terug met feedback dat ik er helaas nog niet in geslaagd ben mijn onderzoek zodanig te beschrijven dat het recht doet aan wat ik heb geleerd. Een lawine van emoties spoelden de rollercoaster van de afgelopen periode als een film in tegengestelde richting versneld terug. Waar ging het fout? Ik heb geen zin meer, het is wel klaar nu. Niet wéér schrijven en vooral, schrappen… ik ben verdrietig en boos. Waarom doe ik dit?

Intussen kreeg ik lieve, bemoedigende berichtjes van mensen. Berichtjes die mij ruimte gaven door het vertrouwen wat in mij werd uitgesproken, berichtjes die langzaamaan mijn eigen veeleisendheid uit de weg ruimden en een weg baande voor het lief zijn voor mezelf. “Het gaat je hoe dan ook lukken!”, “Dit kan jij!”, “Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt!” Voorzichtig kijken mijn enthousiasme en gedrevenheid weer een beetje om het hoekje. Een glimlach duwt ze naar de voorgrond. Ik lees en herken: ik doe mezelf tekort door mij slechts te verantwoorden vanuit een theoretisch kader. Dat kan anders, ik kan dat!

Paradoxaal in de systeemwereld van het beoordelen van mijn kunnen, voel ik mensgerichtheid. Het gaat niet om mijn prestatie, maar om mij als persoon, als begeleidingskundige. Ik wil geen erkenning voor een kwantitatief hoogdravend stuk wat ver van mijzelf af staat, maar wil mooi professioneel werk laten zien, vanuit mijn hart en mijn ‘zijn’. Daar gaat het immers om in de begeleidingskunde.

Het is confronterend te ervaren hoe het moeten presteren bij mijzelf voorop staat: hoe de eisen vanuit de systeemwereld in mijn innerlijke wereld zich stiekem een plek proberen te verwerven. Ik wil het niet en pak de regie. Ik neem mijn verantwoordelijkheid, wil mijn motivatie behouden, me bewust blijven wat mijn professionele drijfveren zijn. Ondanks gemengde gevoelens lijkt tijd mijn redding: een moment van bezinning waarin ik me weer even bewust word waar het eigenlijk allemaal om gaat. En als het goede komt, wat doet het langzame er dan eigenlijk toe? Ik koester tijd, ruimte, het moment en zeg dit keer tegen mezélf dat stilstaan beweging creëert…