Blog Post
Het is net als met Legosteentjes
okt. 19, 2021
Het is net als... Wie bepaalt de kaders en wie pakt de ruimte
Mijn neefje en nichtje logeren bij ons. Een goed moment om de, maarliefst, drie grote kisten met Lego© weer eens van zolder te halen. Kleden op de grond, kisten ondersteboven en bouwen maar! Maar wat te beginnen met zoveel Lego©. Door de grote hoeveelheid diverse steentjes zie ik de Lego© niet meer. Weet je wat, laten we eens beginnen met het ordenen op kleur: Ik laat één van mijn gezinsleden twaalf nieuwe kratjes kopen en begin fanatiek met sorteren. Rood, bij rood, blauw bij blauw, geel bij geel enzovoort. Na een tijdje begin ik te aarzelen: maar hoe verdeel ik dan de meerkleurige poppetjes, de gekleurde wielen van de autootjes, de diertjes, boompjes…. Gelukkig heb ik nog wat bakken over een ga ijverig verder. Intussen wordt het langzaamaan een zen-werkje en mik ik de verschilde kleurtjes, poppetjes en wielen uit routine in de verschillende bakjes.
Mijn neefje staat erbij en kijkt ernaar. “Duurt lang!", zegt hij, wachtend tot ik het gevraagde blokje voor zijn bouwsel heb gevonden. Ik verantwoord me: “Ik zoek al een tijdje, maar ik kan alleen deze kleur vinden en het moet een grijze zijn.”. “Dat maakt toch niet uit?”, antwoord hij. Hij zet me stil en ik aanschouw van een afstandje mijn gesorteerde lego© in bakjes naast de Lego© die nog ongesorteerd en uitgespreid op de grond ligt. Waarom doe ik dit eigenlijk, vraag ik mezelf af. Ik spendeer mijn tijd aan het ordenen van blokjes, terwijl dit jongetje zijn eigen prachtige bouwsel maakt, geïnspirireerd door de verscheidenheid aan Lego© op de grond. Hij wacht rustig mijn hulp af om zijn toren verder te kunnen bouwen, terwijl ik op mijn knieën door de Lego© wroet om de juiste kleuren in de juiste bakjes te doen.
Mijn nichtje is ondertussen aan de eethoektafel ook aan het bouwen. Zij heeft een Lego© boekje voor zich liggen en zoekt ijverig naar de juiste steentjes voor het bouwsel wat straks een huisje wordt: “Ik moet een platte gele hebben met twee,”, zegt ze. “Kijk maar even in de bak met de gele steentjes,”, verwijs ik haar, waarna ze met haar handjes door de gele stukjes wroet.”
Ik ben in de war: mijn neefje pakt zijn steentjes gewoon op gevoel en creativiteit en voelt geen enkele belemmering om er zijn eigen ding van te maken. Mijn nichtje die houvast zoekt bij de gesorteerde Lego©, omdat ze het juiste steentje wil vinden zoals die in het boekje staat. Maar wie bepaalt eigenlijk dat het volgens het boekje moet?
Ik word me bewust dat ík degene ben die bedacht dat het handig zou zijn om te sorteren, dat ík degene ben die dacht dat we daardoor sneller zouden kunnen bouwen, dat ík degene ben die dacht dat daardoor alles wat in de boekjes staat wel weer eens in elkaar gezet kon worden…
Mijn nichtje komt bij ons op de grond zitten: “Ik kan het gele blokje niet vinden in die bak.”. “O nee?”, vraag ik enigszins bezwaard, “Zullen we hier dan eens kijken, tussen de blokjes op de grond?”. Terwijl ik aan het zoeken ben hoor ik ineens: “Kijk, deze dan. Deze kun je hier wel bovenop zetten!” Ze reikt haar broertje een blokje aan die hij vervolgens trots op zijn zelf gebouwde toren zet. Hij straalt, zij applaudisseert en ik… ik betrap mezelf erop dat ik nog steeds maar het platte gele blokje zoek…
