Op afstand en in nabijheid

Voor het Tijdschrift voor Begeleidingskunde schreef ik de eerste versie voor de zelf bedachte rubriek 'Een dag op de werkplek van': op afstand en in nabijheid. Het Tijdschrift voor Begeleidingskunde wordt uitgegeven door de Landelijke Vereniging voor Supervisoren.



Het is 13 januari 2022. Hoewel het ernaar uitziet dat de coronamaatregelen worden versoepeld, geldt dat nog niet voor mijn werk.

Ik loop via de schuifpui van mijn woonkamer door de achtertuin naar mijn blokhut. Met mijn tas over mijn schouder, een kop

koffie in de hand, snuif ik de buitenlucht op. De overgang van mijn rol als partner en moeder naar professioneel begeleider vindt

plaats in een paar stappen. Ik draai de blokhut van het slot, zet mijn tas en koffie neer, verbind mijn laptop aan het tweede scherm

en zet de elektrische kachel aan. De blokhut is voor mij een belangrijke werkplek en sinds corona mijn voornaamste locatie. Gesetteld op mijn bureaustoel staar ik wat om me heen: de knop die ik op mijn computer letterlijk aanzet, is mentaal nog niet helemaal om. De uit houten balken opgebouwde ruimte brengt een serene rust. De ingelijste foto’s met kunstobjecten zorgen voor een speels element. Twee lichtblauwe kuipstoeltjes nodigen uit om klanten fysiek te ontvangen, maar dat kan nu even niet. Ik kijk naar mijn boekenkast, voornamelijk

gevuld met begeleidingskundige en managementliteratuur. Eén plank wijdde ik aan boeken over groepsdynamica, systemisch en netwerken, niet-aangeboren hersenletsel, verlieskunde en rehabilitatie. Mijn primaire vak van social worker en het feit dat mijn vader en broer verpleegkundigen zijn, voedt mijn loyaliteit naar professionals in zorg en welzijn. Zij wakkeren mijn vlammetje aan, waardoor ik in beweging kom. En dat is parallel de rode draad in mijn begeleidingskundige praktijk: je leren bewust te worden van wat je in beweging zet en drijft, en van daaruit weten wat je doet en waarom ...

Klik hier om verder te lezen - op afstand en in nabijheid