Fonkelt jouw vlammetje nog?

De wereld is in transitie. De maatschappij ontwikkelt zich in een rap tempo door digitale ontwikkelingen en tekorten aan goed gekwalificeerde medewerkers. Ontwikkelingen vragen om snelle, andere oplossingen. Iederéen heeft hierin iets te doen. Organisaties zijn zoekende hoe zij kunnen blijven bieden waar zij voor staan met de juiste, goed opgeleide professionals. Soms worden er, goedbedoeld, paradoxale oplossingen aangereikt: als professional moet je (soms zomaar) zelfsturend je werk uitvoeren en 'iets' doen aan je professionele ontwikkeling: dit kan 'een harde wind zijn, die een open vuur kan veroorzaken, dat zijn eigen gang gaat en uiteindelijk opbrandt'.

Als professioneel begeleider raakt het mij dat, ondanks dat iedereen zijn best doet, niet duidelijk meer is waar het echt om gaat: professionals, met liefde voor het vak, kennis en kunde zijn juist in deze tijd heel hard nodig om bij te dragen aan het borgen van kwalitatief goede zorg-, dienstverlening of onderwijs. Kwaliteit betekent dan: professionals die, met aandacht voor de ander, bewuste keuzes maken in het handelen vanuit, zoals Manon Ruijters dat noemt, een stevige professionele identiteit. Een professional kan nooit individueel verantwoordelijk zijn voor maatschappelijke problemen, maar wel leren professioneel te verantwoorden wat ze doet, vanuit haar persoonlijke drijfveren en kwaliteiten, zich bewust van de context van haar vak, de organisatie waar ze werkt en het maatschappelijk perspectief: 'een professional die haar vlammetje weet te koesteren', en 'het goede' doet.  

Ondanks mijn eigen gevoelens van Melancholie fonkelt mijn eigen vlammetje vanuit míjn professionele identiteit, doe ik mijn best mij bewust te blijven van wat mij drijft, te doen wat nodig en wat goed is en vooral te doen wat het 'goede' is. 

Ik geloof dat het 'goede' is: de tijd en ruimte nemen voor reflectie, het onderzoeken met professionals waar hun kracht ligt, waar hun vlammetje ooit ontsprong, en hen begeleiden in het laten fonkelen. Het bewustworden van de eigen keuzes in handelen, waardoor zij zich weer meer stevig gaan voelen en zich professioneel kunnen verantwoorden in wat en waarom zij iets doen. Mijn overtuiging is dat dat uiteindelijk bijdraagt aan betekenisgeving, gedrevenheid en mooi werk: 'het wakkert het vlammetje aan'.  

Hoewel ik me bewust ben van mijn paradoxale boodschap (weet ik dan wél wat professionals nodig hebben?), is mijn overtuiging dat het tijd en ruimte voor reflectie vraagt om professionals hun vlammetje (terug) te laten vinden:  (opnieuw) te ontdekken waarom ze doen wat ze doen en waar ze goed in zijn. Inzicht te krijgen in wat een verandering voor hen betekent en hoe ze er (op een andere manier) mee om kunnen gaan: wakker het vlammetje aan, koester het en laat het fonkelen.